Nu drie jaar later, weer erg warm. Misschien niet die temperatuur, maar dit maal een heel hoge luchtvochtheid. Als je al nadacht over hardlopen, begonnen de oksels al te klotsen. Dit zou weer een mega zware marathon worden. "Gelukkig" liep ik dit jaar de halve. Niet dat ik deze temperatuur voorzien had, maar ik wil nu eenmaal naar Amsterdam. En twee marathons in het jaar vind ik teveel van het goede. Waarschijnlijk is het lichamelijk prima te doen, als je er goed mee om gaat, maar het kost teveel tijd. Nog alle tijd dus om nog even met andere loopgroepers bij de eerste doorkomst van de marathonlopers te kijken. Dirk en Ahmad waren al gestopt en Roelof gaf ook al aan dat het blijkbaar niet te doen was. Voor de start werd ik nog even geroepen dat ik rustig aan moest doen. Het is erg zwaar en na tien kilometer zou ik al mijn vocht al kwijt zijn. Maar ja, toch eerst kijken hoe het gaat.
Samen met Henk de ballon van 1.35 gezocht en na de start het juiste tempo zoeken. Na drie kilometer had ik het al bekeken. Dit zou echt een zware halve worden en ik haakte af. Proberen mijn eigen tempo te zoeken. In het Leeuwarderbos voelde ik weer mijn kuit. Maar het was wel te doen. Al verdring je die pijn niet helemaal. Iedere loper blijft er op letten, zit het er nog, wordt het minder? Minder werd het niet, maar ook niet beter. Onderweg kwam ik Roelof weer tegen...wandelend. Het ging niet meer, enorm veel last van de voeten. Maar toch nog twijfelen om te stoppen of niet. Wat een herkenning. Weken lang ben je hiervoor aan het trainen. Opgeven wil je dan niet. Die drie jaar geleden wou ik ook niet opgeven. Achteraf gezien misschien niet verstandig, maar onderweg denk je daar echt anders over.
Onderweg kom ik steeds meer marathonlopers tegen die even een stuk wandelen voor ze weer opgang komen. Ook Johnny, petje helemaal achterop zijn hoofd. Zo herken ik hem niet. Bij mij ging het nog aardig al was het tempo niet sneller dan zo'n 12 kilometer per uur. Ik probeer nog aan te sluiten bij de 1.40 pacers, maar ook dat gaat te snel. Op het Vliet had ik het helemaal gehad, maar de finish was in zicht. Het laatste stukje en door al het publiek lukt het nog om er van te genieten. Overal hoor je je naam en zie je je maatjes juichen....kapot kom ik over de finish en zie ik Roelof zitten. Toch uitgestapt. Mijn beoogde tijd van onder de 1.34 zat er echt niet in...maar wel de zelfde nummertjes. Eindtijd 1.43.
Met z'n allen wachten tot de laatste lopers binnen komen. Een voor een druppelen ze binnen, sommigen nog zo fit, anderen volledig gesloopt. Helaas toch een aantal gestopt. Zij zijn waarschijnlijk verstandiger dan ik, drie jaar terug. Je weet niet hoe je hersteld en misschien hou je er wel tijden last van.
Dit hoort toch weer bij de sport. Het afzien, de vreugde, het verdriet, pijn en de voldoening. Weer zo'n (halve) marathon waar over 3 jaar nog steeds overgesproken wordt.
Maar onderhand hebben wij (de lopers voor de Amsterdam Marathon) de eerst "training" achter de rug. Volgende week beginnen we met de officiele 1e rustige duurloop van 23 kilometer. Helaas ben ik zelf niet aanwezig en Froukje zal ook niet meer mee lopen. Gelukkig wil Eddy zondag mee fietsen, de route aangeven en het tempo in de gaten houden.
Zodra de route bekend is, zal deze op de blog komen te staan. Houdt hem dus in de gaten.
En....Links onderaan kun je je aanmelden als volger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten