Wat een ervaring....

Na een aantal clinics en halve Marathons te hebben gelopen was er de uitdaging om een hele te doen. Na de halve van Leeuwarden dit jaar, wat een redelijke uitputtingsslag was, op zoek naar een mogelijkheid om te trainen voor een hele.

Op de website van loopgroep Leeuwarden zag ik een ‘link’ naar de Marathon van Amsterdam 2010. Door deze link te volgen las ik de weblog van Donald en Froukje. Het enthousiasme en de sfeer spraken me enorm aan. Door een mailtje te sturen met de vraag of het mogelijk was om wat trainingsinformatie te krijgen werd ik uitgenodigd om eens mee te lopen op zondag. Dan hoefde ik niet alleen te lopen, was het argument. Dus de stoute (loop)schoenen aan en begin juli de zondagtraining vanaf het Kalverdijkje meegelopen. Ik werd meteen opgenomen in de groep, de sfeer was leuk, iedereen had hetzelfde doel: de Marathon!

Donald vertelde me dat de training een eigen initiatief was van een aantal ‘loopgroepers’ en dat er geen lidmaatschap voor nodig was om mee te lopen. “Hoe meer zielen hoe meer vreugd” was de stelling.
Vanaf dat moment was voor mij het nieuwe doel: de Marathon van Amsterdam. Het trainingsschema was gebaseerd op zo’n 20 weken voorbereiding wat in de loopwereld een meer dan reële voorbereidingstijd is. Het lopen van meer kilometers dan 21.1 was iedere keer weer een prestatie. Het tempo was goed te doen en door de adviezen van de ervaren marathonlopers waren ook de lange duurlopen geen probleem. Iedere keer een PR was de stelling.

Ook tijdens de vakantie in Turkije waar het overdag soms tegen de 40 graden was, heb ik de trainingen gedaan. In het programma stonden twee lange duurlopen van 21 en 25 km. Deze heb ik in het fitness center van het hotel gedaan op de loopband.
Niet helemaal zoals het hoort (met airco) maar toch gedaan. De ‘doordeweek’ training ‘s morgens vroeg om 6 uur, dan was het nog maar 25 graden. Na de vakantie was ik nog twee weken thuis. Ik besloot lid te worden van de loopgroep. Voor mijn werk zit ik de hele week in het buitenland en kan daardoor geen trainingen volgen, maar omdat ik nog twee weken had heb ik de training van Marco en Willie meegemaakt. Ook hier weer de ongedwongen sfeer. Jammer dat ik ze niet vaker kon volgen. Ik moest mijn eigen training maar bedenken. Op het internet staan diverse loopschema’s waar je een voor jouw situatie geschikte richtlijn uit kan halen.
Al met al: de voorbereiding ging voorspoedig. De langste afstand van 35 km (wat uiteindelijk ruim 36 werd) heb ik zonder probleem gelopen. Na binnenkomst was het gevoel: “de resterende 6 km loop ik ook als het nu moet”.
Marathon weekend.

Donald en Froukje hadden de voorbereiding en planning gemaakt voor het weekend van de Marathon. Dit bestond uit: het verzamelen op zaterdag, de reis naar het StayOkay in Haarlem om dan vervolgens de startnummers te gaan halen in Amsterdam. Zaterdagavond met z’n allen eten bij de Italiaan en dan zondag vroeg naar Amsterdam om op tijd in het Olympisch stadion te zijn voor de start. Een prima plan. Iedereen die mee ging vulde het incasso formulier in en de €27,50 was genoeg voor de overnachting met ontbijt. Op het laatste moment had Wies besloten om ook mee te gaan voor support en natuurlijk het meemaken van het evenement. Bij het verzamelen waar een indeling van de auto’s was gemaakt waren er toch een aantal mensen niet op komen dagen. Maar dat mocht de pret niet drukken dus op naar Haarlem. Daar aangekomen moest het inchecken wat later omdat de kamers nog niet klaar waren, en vervolgens met zijn allen naar station Slotervaart om met de metro naar het Olympisch stadion te gaan. Allemaal kaartjes kopen voor de metro was een belevenis op zich. Automaten die weigerden of geen kaarten printten (en wel geld incasseerden). Dus dan maar met z’n tweeën tegelijk door een poortje.

In de sporthallen bij het stadion konden de startnummers en het marathonshirt worden opgehaald. Op de expo waren de gebruikelijke loopmerken ruimschoots aanwezig. Afspraak werd gemaakt om ieder de gelegenheid te geven om deze te bezoeken en daarna op tijd terug naar Haarlem voor de pasta. Ook de terugreis naar Haarlem verliep op dezelfde wijze, tegelijk door een poortje, en wederom plezier.
Donald en Froukje hadden met de Italiaan afgestemd dat er een groep van 35 man kwam eten. De eigenaar had aangegeven dat het waarschijnlijk zou zijn dat niet iedereen tegelijk zijn eten kreeg. Dit hebben we geweten. Het duurde en het duurde. Ondertussen zat Ahmad gewoon aan het bier, is maar 150 calorieën zei hij. De serveerster verontschuldigde zich nog met de opmerking “ maar meneer we hebben maar één kok”. Ik dacht nog, waarschijnlijk ook nog met één hand en één kookplaat……Maar uiteindelijk lekker gegeten en met een volle maag weer naar het hotel.
De avond vooraf alle spullen klaar gelegd; shirt, broek, startnummer, gelletjes, Vicks (oude truc!) Garmin horloge, etc. Niets mocht ontbreken. Daarna slapen……dit was toch wat ongemakkelijk, 2 x brandalarm, luidruchtige bewoners, en ook wat zenuwachtig natuurlijk. Maar ook hier de adviezen dat het weinig invloed op de prestatie heeft als je slecht slaapt de nacht voorafgaand. Dus daar maar aan vasthouden dacht ik.

De grote dag

Om 6 uur iedereen wakker en gereed maken voor de marathon. Vanaf 7 uur konden we ontbijten was de aankondiging maar de zaal was al voor de tijd open zodat iedereen de tijd had om een goed ontbijt te nemen. Om 7.30 gingen we weer via Sloterdijk naar het Olympisch stadion. De afspraak was gemaakt om voorafgaand met alle lopers van de hele Marathon nog op de foto te gaan. Dit is er in alle drukte niet van gekomen, helaas voor de sponsor. Maar de foto op de laatste training was al een mooi plaatje.
Om 9.30 uur moest iedereen in zijn of haar startvak staan want om 9.45 uur zou de start zijn. Eberhart van der Laan gaf onder groot applaus en gejuich het startschot waarna zo’n 9000 lopers zich over de startlijn bewogen. Om en nabij 10 uur was ik ook gestart. Nu gaat het beginnen……
We liepen vanaf het begin bijna een tempo van 11 km/uur wat een beetje te hard was. Ik liep in een groepje met Simon, Henk, René, Klaas en Donald. De ervaring van Donald hielp me enorm. Hij gaf iedere keer aan dat het tempo te hoog lag en dat we gas terug moesten nemen om niet volledig op te branden.
Tijdens de trainingen was me al verschillende keren gezegd: het is je eerste marathon dus tijd is niet belangrijk, je moet hem uitlopen. En bovenal: probeer te genieten! Dus daaraan heb ik geprobeerd te voldoen. Constant om heen gekeken, de sfeer meemaken, de muziek, de mensen, alles. Het was een fantastische ervaring.
Maar ondanks alle goede adviezen waren de laatste kilometers toch redelijk zwaar. Binnen het groepje was de afspraak gemaakt dat we bij elkaar zouden blijven zolang het ging maar als iemand nog wat extra energie over had hij voor zichzelf moest gaan. Zo kwam het dat ik Klaas op een gegeven moment niet meer zag. Simon en Henk hadden blijkbaar meer in hun mars dus die liepen op ons uit. René en Donald heb ik nog het langst gezien maar ook zij zijn apart gefinisht. In het Vondelpark heb ik wat moet wandelen dat was op zo’n 40 km; de kaars ging bijna uit. De mensen aan de kant riepen “kom op André je moet nog een klein stukje”. Ik dacht nog: toch handig je naam op het startnummer. Dit aanmoedigen heeft zeker geholpen. Ik pakte mezelf weer op en begon weer te lopen. Vlak voor het stadion stonden Froukje Frederike en Tineke, ze riepen nog: ja, alles doet zeer maar je bent er!
De binnenkomst in het Olympisch stadion was overweldigend. Helemaal toen ik Wies op de tribune zag was ik helemaal gelukkig. Ik heb het gehaald….. Eindtijd 4 uur 12 minuten en 50 seconden. Een PR.


Deze ervaring neemt niemand mij meer af, alle volgende Marathons die ik misschien ga lopen zullen nooit dit gevoel kunnen evenaren denk ik.
Rest mij nog om Donald en Froukje te bedanken voor hun geweldige organisatie en voorbereiding. En natuurlijk de andere loopgroepers voor hun steun en adviezen, op naar de volgende…….

André

Een geweldig weekend....

Vandaag wat bijgekomen van een heel erg leuk weekend Amsterdam. En een vermoeiend weekend, terwijl ik niet eens gelopen heb! Maar van supporteren wordt je ook moe... ;-)
Zaterdagochtend verzameld in Leeuwarden en vol goede moed op weg. Toen we aankwamen in het Stay Okay Haarlem was bijna iedereen er al. Eerst wat administratieve dingen afgehandeld, bagage opgeborgen en toen op weg naar station Sloterdijk. Wat een hilariteit op het station, alsof we voor het eerst in de grote stad waren. Of was dat ook zo? Eerst maar eens uitvogelen hoe een kaartjesautomaat werkt en wat voor kaartjes je eigenlijk het beste zou kunnen kopen. Pioniers Martha en Froukje waren er al snel uit en hebben de rest gedirigeerd in "what to do". Overige reizigers konden het over het algemeen niet zo waarderen dat we met 30 man tegelijk kaartjes gingen kopen, maar soit...


Al gauw was de Starbucks gevonden en ook de Dönner kebap werd niet overgeslagen. Uiteindelijk maar naar boven naar de metro, het ging allemaal heel vlotjes. Dit keer alsof we het allemaal dagelijks deden. De afstand naar de Sporthallen Zuid viel reuze mee om te lopen. Daar startnummers gehaald en ook de stands kregen gretig aftrek, nieuwe schoenen en kleding werd er gekocht door deze en gene. Een uur rondlopen was uiteindelijk ook meer dan genoeg vond iedereen. Weer de metro genomen en daarna de auto weer terug naar hostel.

Ondertussen was de groep-Liesbeth allang gearriveerd in het hostel en zaten al lekker aan het bier. Kamersleutels werden uitgedeeld en een ieder kon zijn kamer opzoeken en bed opmaken. Om half acht gingen we lopend(!) naar de Italiaan waar we pasta/pizza zouden gaan eten. Een aardige tippel bleek, met hier en daar wat traillopen er tussen. Toen iedereen zat bleek de zaak ook zo goed als vol te zitten. De bediening en de keuken hadden daardoor de handen vol aan ons. Toch altijd weer lastig als je met 36 man tegelijk komt, voorgerechten en hoofdgerechten werden door elkaar geserveerd en toen er tafels nog op hun hoofdgerecht zaten te wachten hadden de eersten hun nagerecht al op... Ook over de smaak werd hier en daar wat getwist, van heerlijk tot niet te pruimen. Tja... smaken verschillen nietwaar? In etappes hebben we het restaurant verlaten en een ieder zocht zijns weegs naar hostel of binnenstad.

Door de medewerkers van het hotel werd ons op het hart gedrukt vooral rekening te houden met andere hotelgasten. Hoe zo, wie heeft inside-information verschaft? Wij zijn toch altijd heel zachtjes en keurig? Dit keer was het ook echt zo. Zenuwen?? Al voor 24.00 uur lag iedereen in diepe rust (misschien binnenskamers hier en daar wat zenuwachtige mensen die niet op konden houden met praten en hun kamergenoten wakker hielden; nee, Henk M. was het niet, die was als enige heeel erg stil). Zelfs groep-Liesbeth hebben we niet gehoord toen ze thuiskwamen van hun binnenstad-tour. Echt waar! Maar onze rust werd al snel verstoord door overige hotelgasten die meenden hun kamer te moeten verbouwen, te roken in hun kamer waardoor tot 2x toe het brandalarm afging en mensen die nog niet uitgekletst waren en meenden lekker door te moeten gaan op hun kamer. Grrrrr....

Al gauw zat een ieder aan het vervroegde ontbijt om 07.00 uur. Prima verzorgd trouwens, speciaal voor ons wat eerder. Naar mijn mening uitgebreid genoeg, zelfs met plakken chocola tussen je brood. Hmmm... lekker hoor. Daarna wilden de meesten weg om naar de metro te vertrekken. Hier en daar wat strakke koppies en wat gebrom en korte antwoorden. Zenuwen?? Wachtend op de metro hoorden we ineens: Hallooo allemaal!! Stonden Peter en Yvonne voor ons neus. Ook onderweg naar de marathon. Yvon was er van overtuigd dat ze binnen de 3 uur zou lopen. Meiske, wat was je blij en vrolijk ;-(

Keurig op tijd kwamen we aan bij de sporthal waar al gauw de dagreizigers bij ons voegden. Eén afvaller in de persoon van Johan Kuperus die te ziek was om de marathon te lopen. Helaas voor hem, balen natuurlijk. Hier en daar werd al wat zenuwachtig gereageerd en wilde men naar de kledingafgifte en de startvakken. Komt daar een Simon die zijn kleur polsbandje nog moest verwisselen! Simon... daar heb je een half uur de tijd voor gehad! Zijn altijd weer de zelfden... ;-) Uiteindelijk was hij binnen 5 minuten weer terug en gingen we op weg naar het Olympisch Stadion. We wilden daar nog een groepsfoto maken maar dat lukte niet meer, teveel stress. Na het afscheid zijn de diverse supporters hun gang gegaan. Martha, Frederike, Tineke en ik zijn naar het eerste punt gelopen waar de marathonlopers voorbij zouden komen. En ja hoor, allemaal voorbij zien komen en luid aangemoedigd zijn ze begonnen aan hun avontuur van 42km.

Frederike, Tineke en ik hebben afscheid genomen van Martha, zij bleef bij de sporthal om haar voor te bereiden op de halve marathon. Wij zijn naar de metro gelopen en dankzij de uitstekende kaartlees-technieken van Frederike hebben we een mooie tijd op het 12km-punt gestaan en lopers aangemoedigd. Wat een mensen en wat een creaties... Sjors (zonder Sjimmie), Adriaan (zonder Bassie), Batman, Zorro, koeien, olifanten, de Kerstman, engeltjes, indianen, nachtponnen, toiletbrillen en wat al wel niet meer. Ook leuk zijn deelnemers met hun naam op het shirt. En dan ook nog verbaasd kijken als je hun aanmoedigt door hun naam te gebruiken. Je ziet ze denken... huh, ken ik jou?

Helaas waren wij dit keer wat minder herkenbaar als in Rotterdam toen we oranje pruikjes droegen, maar aanmoedigen deden we des te meer. Vervolgens naar 25km, daar konden we de vermoeidheid aflezen op de gezichten en loopstijlen. Behalve natuurlijk bij Ahmad, die als een clown ons voorbij kwam. Het varieerde van vaag glimlachen tot strakke koppies van inspanning. Ondertussen waren we Ellis al kwijt, zij is niet meer gesignaleerd op 25km, later bleek dat ze uitgestapt was vanwege een blessure. Wellicht heeel verstandig. Toen de laatsten van onze loopgroep voorbij waren zijn we als een speer teruggekeerd naar het stadionplein. En toch nog te laat voor het zien finishen van Mark, Ahmad en Dirk. Helaas... Maar gelukkig kon Liesbeth ons bijpraten. Zij stond in haar vak te wachten voor de start van de halve. Ze kon nog mooi even over het parcour van de hele kijken naar finishers. Vervolgens druppelden een voor een de lopers van de loopgroep binnen. Ook de debutanten konden nog breeduit lachen.

In het finishgebied her en der nog wat lopers gesproken en bijgepraat. Vanaf hier ging een ieder zijns weegs weer terug naar het hotel of naar het parcours. De
deelnemers aan de halve marathon moesten ook nog finishen immers. Vol spanning was het wachten op Martha. Ze hoopte op een flink PR door onder de 2 uur te duiken. Via updates gegeven door Tabitha konden we bijhouden hoe het ervoor stond met Martha. En ja hoor, daar kwam ze aan. Een hele brede glimlach en een triomfgebaar gaf aan dat ze het zou halen!! Erg opgelucht en tevreden kwam ze het uitloopgebied in. Met de achterblijvers van de marathon gezamenlijk teruggelopen naar de sporthal en/of metro. In het hotel aangekomen konden we nog even douchen en een drankje drinken. Daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Vervolgens maar de terugweg aangevangen.

Omdat we nog niet gegeten hadden besloten we met 2 auto's naar Vd Valk in Wieringerwerf te gaan om daar een warme hap te eten. Daar aangekomen zitten er al meer lopers, onder andere Henk W. met zijn harem en de famillie Muizer/Farmani. Nog even gezellig gezeten en gekletst. Toen was het echt tijd om naar huis te gaan. Het weekend had lang genoeg geduurd, wij allen waren bekaf. Zowel lopers als supporters...

Op naar het volgend weekend. Martha en Frederike hebben hun best gedaan om zoveel mogelijk folders te verzamelen voor een volgende marathon. Hun voorkeur gaat uit naar een tropische of warme marathon, het liefst in Verweggistan. Maar die zijn allemaal in het voorjaar! Enne, zou Gerard ter Beek wel zover weg gaan?
Of wordt het toch Brussel op 2 oktober 2011? In eigen beheer?
Of met Gerard ter Beek naar Keulen in oktober 2011?
We moeten er nog maar eens over breenstormen. In ieder geval nog eens met elkaar nagenieten tijdens een reünie-etentje ergens in november. Eerst genieten van de rust en van de gelopen PR's.

Een ieder heel erg bedankt voor het gezelschap en de gezelligheid! Voor herhaling vatbaar wat mij betreft.

Groeten, Froukje

D-Day

Wat een prachtige dag….na maanden van training (op 4 juli liepen we onze eerste 21 kilometer), blessure problemen van een aantal lopers, voor het gevoel een nacht overslaan in het Stay Okay en verhalen over lichtgevende Tjernobyl bananen….was het zover.
D-Day, de Amsterdam marathon. En wat een mooie vooruitzichten. Zonnig en rond de 10 graden. Voor de toeschouwers leuk, maar ook omstandigheden waarin top tijden gelopen konden worden.

Om 7 uur in het Stay Okay ontbijten en de nodige gespannen koppies bekijken. Jan, zal om 6 uur volgens mij al aan een bak (het leek wel sate salade) eten. En om 7.30 uur stond iedereen al keurig klaar om met de auto’s richting Sloterdijk te rijden. Auto’s parkeren en even wachten op lijn 50 van de metro. Op de Amstelveenseweg konden we uitstappen en dan was het nog maar een kilometertje richting de sporthal en het stadion.

In de hal verzamelen en al snel arriveerden de twee Rene’s, Hessel, Jochem, Hans en Leo. Helaas was Johan ziek geworden en was er niet bij. Balen natuurlijk voor hem. Ben je er klaar voor….
Met z’n allen liepen we richting het stadion waar we ook de persoonlijke spullen konden inleveren. En dan wordt het voor iedereen altijd wat stressen….in no time waren we de helft kwijt en een groepsfoto zat er dan ook niet meer in.

Eenmaal in het Olympisch stadion elkaar wat moet inpraten. Zet m op en vooral genieten. En dat was in het stadion al niet moeilijk. Wat een sfeer, wat een mensen. Op de Coolsingel heb je Lee Towers die live “You never walk alone”, ten gehore brengt. Amsterdam had Andre Hazes….live wordt het niet meer…maar uit de speakers kwam...”Met bloed, zweet en tranen”. Weer een nummer om terug te denken aan een marathon. Al haalt dit het niet bij Conquest of Paradise van Vangelis in Berlijn.

En dan het startschot. Na zo’n 10 minuten kwamen ook wij over de start en konden we het ideale tempo zoeken. Omdat ik toch enkele weken met een lastige blessure te kampen had, voorzichtig beginnen. Simon en Henk Wiersma gingen voor mij dan ook te snel en al snel verdwenen zij tussen de enorme groep marathonlopers. Maar gelukkig waren Rene S., Andre en Jan nog in de buurt en gingen we gezamenlijk de vele kilometers tegemoet.

Onderweg stond er gelukkig het nodige publiek voor de afleiding en al snel een paar hele bekende gezichten….Froukje, Frederike en Tineke….waar zijn de oranje pruikjes van Rotterdam…;-))…? Maar ja, helaas geen tijd om even rustig bij te kletsen. Het tempo zat steeds mooi rond de 10.5/10.7 per uur. Kortom genieten….dat hadden we toch afgesproken in het stadion? Jan kreeg last van zijn darmen en zocht een dixie…”tot zo” zei en met z’n drieën liepen we op het zelfde tempo door. Langs de Amstel kwamen we hem weer tegen, hij moest nog een lusje. Niet ver daar achter liep Rene Swart (bedenk me nu in eens dat ze allebei Rene S., de andere is Rene Sjoerdsma, heten en dat is lastig voor dit verslag). Wat was het mooi lopen langs de Amstel. Live muziek op boten die met ons mee voeren en bij de molen op de speakers Dries Roelvink. Wat wil je nog meer. En groot feest….En onderweg weer de aanmoedigingen van de drie dames….”wat een lekker kontje, hoor ik nog”. Ging er maar van uit dat het voor mij bedoelt was…


Op 25 kilometer was ik het die last kreeg van de maag en moest Rene S (joerdsma) en Andre laten gaan. Met een opgelucht gevoel weer proberen de rest in te halen en dat lukte. Andre had het al wat zwaarder. Rene liep een kleine 100 meter voor hem. Na kilometers kwam ik eindelijk weer naast Rene te lopen en dan maar proberen om in een tempo de finish op te zoeken. Rond de 36 kilometer was het weer mis…weer mijn darmen en aanzetten werd alleen maar vervelender. Bah…wat een ellende. Ineens liep Jan weer naast me…even klagen en linksaf over een hek weer naar de volgende dixie. Zou het aan de Power Bar liggen waar ik voor het eerst mee liep? In het Vondelpark had ik het helemaal gehad en bij iedere stap werd ik misselijker. Waar doe je dit in godsnaam voor? Nog twee kilometer. Even een souveniertje achterlaten in het Vondelpark en op naar die finish….

Het laatste stuk was geweldig. Wat een mensen. Aanmoedigingen van de andere loopgroepers en dan door de poort van het stadion. Wat een mooi moment, al die vlagen, het imposante stadion…slik….Nog zo’n twee honderd meter en het zit er op, de 7e marathon zit in de knip.
Voldaan maar misselijk en ellendig kwam ik over de finish. Toch te weinig kilometers gemaakt in de voorbereiding…..snel vergeten en terug denken aan alles wat mooi was gedurende deze 42.196 meter….

Donald

Ze komen er aan......

En toen was het zover....de laatste duurloop voor de marathon van Amsterdam. Nog een keer 16 kilometer en dan moeten we klaar zijn. Speciaal voor Jan hebben we besloten om om 9.30 uur te starten. Dan kan hij ook weer een keer mee lopen.

Een grote groep stond te trappelen om te vertrekken. Maar natuurlijk eerst nog even met z'n allen op de foto. Fotograaf Richard stond al in de aanslag met z'n enorme profesionele telelens om een paar mooie kiekjes te schieten. Even een lachen en op weg voor de laatste gezamenlijke kilometers. Net als vorige week zondag was het nu ook prachtig weer. Zonnetje en niet al te koud (als je inbeweging bent tenminste). Als het nu volgende week ook eens zulk weer zou kunnen zijn. Leuk voor de toeschouwers en natuurlijk ook voor de lopers. Stel je voor....dat het net zulk drama weer zou zijn als dit jaar tijdens de marathon van Berlijn. Het kwam daar met bakken naar beneden. Wat hebben we het vorig jaar daar getroffen. Daar gaan we maar niet van uit en ze kunnen nog geen eens een dag vooruit goed voorspellen, laat staan een hele week. We kijken dus nog niet teveel naar de weersverwachting. Ut sil woll gut kom.....ofzo...

Het tempo zat er behoorlijk op. Gerlof (de verloren zoon) en Jochum (alias Le Lion) liepen het eerste stuk voorop. Na een paar keer roepen dat het tempo er af moest heb ik het maar opgegeven. We liepen voor een aantal lopers op marathontempo en volgens mij is de achtergrond van een rustige duurtraining toch anders. Naast Richard waren er ook nog Shar en Lydia die mee fietsen. Kortom een enorme groep en gezelligheid. Volgens mij waren er geen stille momenten.

Tja, nog een laatste weekje. Niet al teveel meer doen, goed rusten, veel (water) drinken en koolhydraten stapelen. En dan is het zover. Altijd spannend. Ik citeer Henk; "ben je zo'n oude knar...ben je nog gespannen...." Mooie woorden.

Maar over koolhydraten stapelen gesproken. Ik zelf ben gek op pasta en pastasalades. Afgelopen zondag samen met mijn zoontje Simon 2 pastasalades gemaakt. Lekker voor mee naar het werk en zo pak je toch weer wat extra koolhydraten mee.

Vorig jaar in de bus naar Berlijn hadden we de muffins met Snickers er door. Nu voor de liefhebber (en speciaal voor Jan) onderstaand een recept voor een pastasalade:

Men neme;
175 gr Gedroogde conchiglie
175 gr Tonijn in olijfolie uit blik, uitgelekt en in 175 gr Zoete mais uit blik, uitgelekt
75 gr Geroosterde rode paprika uit een pot, afgespoeld, gedroogd en fijngehakt
1 Handvol verse basilicumblaadjes, fijngehakt
Zout en gemalen zwarte peper.
Ach....en pasta natuurlijk

Voor de dressing;
4 el Extra vergine olijfolie
1 el Balsamicoazijn
1 tl Rode wijnazijn
1 tl Dijonmosterd
1-2 tl Honing naar smaak

Kook de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking. Giet hem af en spoel hem af onder koud stromend water. Laat de pasta in een vergiet uitlekken tot hij koud en droog is.

Maak de dressing. Doe de olie in een grote kom, voeg de twee soorten azijn toe en meng alles goed door elkaar. Voeg mosterd, honing en zout en peper naar smaak toe en klop nogmaals de saus tot de saus dik is.

De de pasta bij de dressing en meng alles goed. Voeg tonijn, mais en paprika toe en meng opnieuw. Roer de helft van de basilicum erdoor en eventueel meer zout en peper. Dien de salade op kamertemperatuur of gekoeld o, bestrooid met de rest van de basilicum.....jummie....

Iedereen heeeeel veel succes tijdens de eerste of zoveelste marathon en.....vooral genieten....

Nog 1 x vroeg....

Zondagochtend, 7.30 uur. Een grote groep marathon lopers stond klaar voor de op een na laatste langere afstand voor de marathon van Amsterdam. Nog een keer vroeg op staan.
Van te voren is er natuurlijk altijd kritiek over het vroege tijdstip, maar achteraf was het wat de temperatuur betreft helemaal niet zo’n slecht idee om wat eerder weg te gaan. Ik zelf twijfelde eerst nog wel even of het niet te koud zou zijn voor een korte broek en had in eerste instantie een lange broek aangedaan. Eenmaal bij de sporthal heb ik me over laten halen door Henk en Foppe. En ik
was ze daar achteraf erg dankbaar voor. Alleen Erik was in een volledige winter uitvoering.


Voor we vertrokken eerst nog de shirtjes uit delen. Yme Kuiper heeft de shirtjes gesponsord en iedereen nam ze dankbaar in zijn/haar bezit. De meeste lopers verwisselden ook hun shirtjes voor het nieuwe. Rene vond het alleen wel jammer dat er geen lampje achterop zat die op de route aangaf waar je op dat moment zou zijn….ik heb nog wel puniases thuis liggen hoor Rene.

Martha had de route uitgezet en deze liep door Goutum richting Deinum en via Marssum weer terug. Onderweg zou ze, samen met haar nichtje, de verzorging op zich nemen.
Het tempo begon prima. Net onder de 10 kilometer maar gaande weg ging het weer veel te veel omhoog. Zeker als Jan voorop liep (een meter voor de rest) probeerde iedereen op een of andere manier hem bij te houden. Tja, laat dat nou net niet de bedoeling zijn van zo’n training. Een groot deel van de groep liep nu de snelheid waarop straks de marathon wordt gelopen en dat is in een training niet de bedoeling. Dan maar een paar keer “Jan” roepen en was het weer een paar kilometer rustig.


Met de blessures ging het gelukkig bij iedereen ook weer goed. Foppe en mijn eigen kuiten werkten mee, Julius had geen last en het linkerbeen van Rene had er ook wel weer zin in. Nu hebben we betrekkelijk rust en kunnen de spieren nog meer herstellen. We staan dus allemaal aan de start in Amsterdam.

Martha schrok van de enorme groep. Dit had ze nooit verwacht en gaf gelijk al aan dat ze waarschijnlijk te weinig proviand mee had. Maar er was meer dan genoeg. Niemand had reden tot klagen en zelfs op 20 kilometer was er nog voldoende voor een tweede post. Op naar de laatste 6 kilometer. En wie kwamen we onderweg tegen….Roelof op de fiets. Hij zou in Drachten mee lopen in het Randstad team, van Liesbeth en kwam ons toch nog even tegemoet fietsen.

Bij de sporthal liepen Rene, Julius, Laura. Jan en ik nog even door voor wat extra kilometers. Op deze manier brachten we eerst Julius thuis en daarna Laura en Rene. Gelukkig liep Jan gezellig het laatste stukje (een meter of twee voor me) met mee. De gelopen afstand, 31.8 kilometer. Toch nog een keer boven de 30 kilometer in mijn (toch slechte) voorbereiding. En gelukkig geen problemen met de kuit. Amsterdam here I come…..


Volgende week lopen we nog 16 kilometer. We vertrekken dan om 9.30 uur. Eerst lekker uitkoesse en dan lopen we gezamenlijk de laatste lange duurloop. Wanneer schreef ik het ook alweer….time flies…

Wederom genieten...

Deze week een rust week, vandaag 21 kilometer en dan volgende week nog een iets verdere afstand. Kortom we zijn er bijna. Nog 3 weken en we lopen in Amsterdam. Maar eerst vandaag de 21K. En met deze afstand lopen er ook vaak weer een aantal gastlopers mee. Martha, Jolanda, Willie en Mohammed mee op de fiets. Altijd gezellig.

Het was nog fris om 8.30 uur en dan loopt iedereen er op verschillende manier bij, korte- en lange broeken, t-shirts, jasjes, truien en zelfs Marjolein met een muts. In no time was kwam het zonnetje erbij en werd het zelfs warm. Truien en jasjes weer uit en Marjolein had er ook maar voor gekozen om zonder muts te lopen. Het was prachtig, bijna bladstil, weer. Kortom genieten.


Het tempo voor de verzorgingspost lag wel wat hoger dan normaal waardoor de groep toch ietsje uit een viel. Het ging verder prima, ook met mij. Voor mij weer een beetje spannend, maar ik liep voor het eerst sinds weken weer ontspannen. Met Julius en Rene ging het ook weer goed. Vorige week waren ze nog vroegtijdig uitgestapt i.v.m. blessures, maar nu waren ze er weer volledig bij. Top.

Omdat we door Tytsjerk liepen is het bijna gewoonte om bij Simon weer een verzorgingspost te hebben. Dienbladen vol versnaperingen werden naar buiten getild en het was weer even genieten. Marco stond ons al op te wachten en na de verzorging liep hij weer verder (waarschijnlijk richting huis).

Eenmaal onderweg vroeg Martha zich af waarom iedereen in eens begon te sprinten....ehhh...volgens mij liepen we toch weer keurig net onder de 10 p/uur. Maar ze liep ook deze week weer prima in de voorste gelederen met ons mee. Hoezo in vorm...

Op een of andere manier lijkt het wel of het een gewoonte gaat worden om de laatste kilometer te gaan sprinten. Ook deze keer weer. Verstandig? Lijkt mij niet, maar ja.
Hans, Roelof en ik liepen in ieder geval nog een stukje verder. Ik wou graag rond 25 kilometer uit komen en dan volgende week nog zo'n 30 kilometer. Mijn eigen schema. Een zwaai momentje naar de groep en wij rechtsaf nog even door de Blitsaerd. En het ging prima...gelukkig geen last van mijn kuit. Joepie. Vlak voor de sporthal gaven Roelof en Hans aan dat ze gelijk door zouden lopen naar huis, gezellig hoor mij alleen achter laten bij de hal. Toen besefte ik dat er nog een aantal sleutels van een aantal lopers in mijn auto lagen....ahum. Rene, Simon en Ahmad stonden mij nog op te wachten...wat een toppers om me nog even gezelschap te houden.

Inspiratie...

Het kan wel eens lastig zijn om inspiratie te vinden voor een beetje leuk verslagje van de duurlopen van zondag. Iedere week bijna de zelfde groep, kilometers maken en er wordt veel gekletst. Maar op een of andere manier gebeurt er wekelijks wel weer het nodige om toch weer een encyclopedie vol te kunnen schrijven.

Ook afgelopen zondag was er weer het nodige te beleven tijdens onze langste duurloop voor de marathon van Amsterdam....de 35 kilometer. Om 7.30 uur stonden weer 15,5 lopers klaar voor deze afstand. Hoezo een halve loper? Liesbeth en ik zelf liepen allebei een deel van de route. Als ik zonder pijn 20 kilometer kon lopen zou ik door gaan met de voorbereiding voor de marathon. Wederom een spannende training dus. Liesbeth zou de eerste 20 kilometer mee fietsen en dan zou ik de laatste 15 kilometer de fiets overnemen en kon Liesbeth de resterende kilometers lopen. Zeker de eerste kilometers waren erg spannend...zou ik wat voelen? Gelukkig ging het goed en door veel met andere lopers te praten proberen de gedachten op andere dingen te leggen....ontspannen proberen te lopen....

En er was genoeg stof. Vorig jaar liepen we in dit weekend met een groep de marathon van Berlijn. Een geweldig weekend, prachtig weer, super mooie stad en alleen maar genieten. Een weekend om nooit te vergeten!! Lepeltje, lepeltje slapen met Roelof. De gespannen Simon en de marathon zelf werd nog even besproken. Over dit soort weekenden raak je ook niet uitgesproken. Helaas sloegen alle gesprekken om in stilte toen Elles hard onderuit ging op een stuk modder/klei wat op de weg lag. De knie en elleboog behoorlijk open. Nu heb je van die Tour de France wielrenners die na een lelijke valpartij als bikkels door fietsen. Wij hebben Elles. Bebloed ging ze verder en ze liep nog als een hinde.

Om in de franse begrippen te blijven....Le Lion (Jochum) en Simon liepen met z'n tweeën voorop een we liepen een steady tempo van ongeveer 9.5 per uur. Op 12 kilometer had Liesbeth de isotone dranken, koek en andere versnaperingen op de grond gezet en was er tijd voor een korte rust pauze. Met mij ging het nog steeds prima, geen last. Nog 8 kilometer en dan zou ik stoppen. Liesbeth was druk doende om foto's te maken van alles wat aan het plassen was....lopers, koeien, schappen,paarden....ze kon het wel over zich af roepen...

In Dronrijp om 8.45 uur filosoferen met Roelof over een patatje pinda en dat het er best wel in zou gaan. Komt dit door die runners high? Op 20 kilometer stapte ik juichend uit...geen last, maar verstandig zijn en mijn eigen plan trekken. Volgende week weer een stap verder en rustig uitbouwen en de kuit sterker laten worden. De fysio is positief, dan moet ik het ook zijn. Uitlopen is nu even belangrijker dan de tijd.

Liesbeth snel omkleden en volgens Roelof veranderde ze van een lelijk eendje in eens in een prachtige zwaan...Wat loopkleding al niet kan doen. Onderweg kwam Erik ons al tegemoet rijden in de witte Range Rover en na een korte uitwisseling waar hij het beste de verzorgingspost kon zijn, verdween hij als een witte stip aan de horizon.
Tot hij weer op dook in Hilaard. Alles wat drinkbaar en eetbaar was gleed weer naar binnen en op naar de laatste 13 kilometer.

Op de Boxumerdam stond een bekende ons op te wachten....Patrick. Even bijkletsen en horen hoe het met hem gaat. Hij heeft defintief voor de halve marathon gekozen en is nog steeds onder behandeling van de fysio. Hij zit nu weer op zo'n 10 kilometer en hopelijk is hij op tijd klaar om de halve te kunnen lopen. Maar helaas een nieuwe doelstelling dus.

Helaas ging het toen met een aantal lopers een stuk minder. Julius kreeg last aan de onderkant van zijn dijbeen (net boven de knie), Foppe kreeg weer last van zijn kuiten en bij Rene begon zijn gehele linkerbeen zeer te doen. Foppe had al contact gehad met zijn vrouw en ze konden allemaal mee in de auto. Nou is er een boek 10 kleine negertjes van Agatha Christie...Een groep gasten bestaat aan het begin van het boek uit 10 personen en telkens wordt er een vermoord. Toen waren er nog negen, enz. Nou is dat in onze groep iets rigoreus, maar tijdens deze duurloop vielen er in eens 3 lopers uit...Balen. Deze week maar rust, herstellen en volgende week weer verder kijken.

De rest was nog top fit en richting de sporthal ging zelfs het tempo er zelfs nog op richting de 13 kilometer per uur. Laat die marathon nu maar komen.

Nog even rekken op de stoeprand en met blote voetjes even door het gras (is dit nu barefoot running?) en de langste duurloop zat er op.

Al met al weer een enerverende loop en genoeg om over te schrijven....